Formacja Duchowa

W formacji duchowej chodzi o to, aby „alumni nauczyli się żyć w zażyłej i nieustannej łączności z Ojcem przez Syna Jego Jezusa Chrystusa w Duchu Świętym” (DK 8). Ta więź z Bogiem ma kształtować serca alumnów, aby zapaliły się do ofiarnej miłości pasterskiej.

Św. Jan Paweł II podkreślił, że „istotnym elementem formacji duchowej jest połączone z rozmyślaniem i modlitwą czytanie słowa Bożego (lectio divina), słuchanie pokorne i pełne miłości Tego, który mówi” (PDV 47). Jednym z elementów formacji duchowej jest wychowanie liturgiczne alumnów, otwierające na moc sakramentów. Stałym i najważniejszym punktem codziennego porządku w seminarium jest sprawowanie Eucharystii, która w przyszłości będzie regułą życia kapłańskiego. Szczególną uwagę przywiązuje się do tego, aby alumni wchodząc w głębię celebrowanego misterium, uniknęli niebezpieczeństwa rutyny i ukształtowali w sobie wewnętrzną postawę wdzięczności za Boże dary oraz obudzili gotowość podjęcia ofiarnej służby na wzór i w mocy Chrystusa. Dużą wagę przykłada się również do rozbudzania w alumnach potrzeby trwania przed Obliczem Pana, praktykowania wspólnotowej i indywidualnej adoracji Najświętszego Sakramentu. Od początku seminaryjnej drogi wprowadza się alumnów w Liturgię godzin, aby wraz z przyjęciem święceń diakonatu, mogli się w niej rozmiłować w pełni.

Ważnym momentem formacji duchowej jest pomoc alumnom w nabywaniu cnoty pokuty i czystości, poprzez ukazywanie sensu ascezy, wewnętrznej dyscypliny oraz wyrzeczenia.  Przyszłych kapłanów wychowuje się do dojrzałego i regularnego przystępowania do sakramentu pokuty i pojednania, do ciągłego nawracania się ku Bogu, przezwyciężania wpływu współczesnej kultury, która w dużym stopniu zatraciła już poczucie grzechu. Ważne miejsce w formacji duchowej zajmuje również wychowanie do posłuszeństwa, do celibatu i ubóstwa, poprzez wskazanie narzędzi przydatnych  w pielęgnowaniu tych cennych darów i wskazywanie na właściwą motywację, przede wszystkim duchową i duszpasterską, ale też dyscyplinarno-prawną. Każdy seminarzysta korzysta z osobistej posługi kierownictwa ojca duchownego, który pomaga mu w poznaniu siebie, swego powołania i towarzyszy w rozwijaniu życia duchowego. (por. II Synod Diecezji Siedleckiej)