Praktyka duszpasterska

Wszystkie wymiary formacji kandydatów do kapłaństwa mają ukierunkowanie duszpasterskie. Alumni – na wzór Chrystusa Najwyższego Kapłana i Pasterza, Który „nie przyszedł, aby Mu służono, lecz żeby służyć i dać swoje życie na okup za wielu” mają uczynić miłość pasterską główną zasadą swego życia. Cenną pomocą w tym jest studium teologii praktycznej (pastoralnej), a zdobyta wiedza następnie stopniowo stosowana w praktyce.  W ramach praktyk duszpasterskich alumni mają możliwość wchodzenia w realia życia parafialnego i zetknięcia się z problemami różnych grup wiernych, nie wyłączając środowisk obojętnych religijnie i dotkniętych patologiami. Konieczną częścią zapoznawania się z czekającymi zadaniami jest udział alumnów w pieszej pielgrzymce na Jasną Górę, w rekolekcjach Ruchu Światło-Życie, obozach KSM-u itp., a także poznanie genezy i charakteru działających w Kościele ruchów i stowarzyszeń. Każdy kandydat do święceń ma praktyczną możliwość poznania pracy w kancelarii parafialnej, w katechizacji, w dziedzinie przepowiadania słowa Bożego oraz prowadzenia spotkań z różnymi wspólnotami wiernych. Biskup Siedlecki w porozumieniu z Rektorem Seminarium wyznacza każdemu alumnowi, wchodzącemu w etap pastoralny, konkretną placówkę duszpasterską i określa długość praktyki.

Wszyscy alumni są w latach seminaryjnych studiów uwrażliwiani na to, że natura posługi świętej, do której się przygotowują, jest uniwersalna. Nie mogą więc zakładać ograniczenia się do służby swemu Kościołowi partykularnemu, ale mają pielęgnować wielkoduszną gotowość poświęcenia się Kościołom będącym w poważnej potrzebie. Dla tych alumnów, którzy wyrażą zainteresowanie pracą misyjną, mogą być – za zgodą Biskupa Siedleckiego – przewidziane pewne elementy specjalnej drogi formacyjnej, tak, aby niczego nie przesądzając, umożliwić lepsze poznanie powołania misyjnego.

(Por. II Synod Diecezji Siedleckiej)